برپایی سفره هفت سین یکی از این آیین‌های زیباست و مردمان هرگوشه از این سرزمین پهناور با ذوق و سلیقه خود آن را می چینند و در هنگام لحظه تحویل سال در کنار آن می‌نشینند. امروزه در ایران، سبزه و سماق، سمنو، سیب، سرکه، سیر و سنجد که همگی خوراکی و با منشاء گیاهی هستند از اجزای ثابت و نمادین « هفت سین » هستند اما افزون بر « هفت سین » نامبرده، «سفره نوروزی » یا « سفره هفت سین» اجزای دیگری نیز دارد. برخی دیگر از پیوست‌های سفره هفت سین همچون آیینه و آب، شمع، سکه، ماهی قرمز، نان، سبزی، شیرینی، تخم مرغ رنگ کرده و گل سنبل (یا شب بو) و کتاب و ... هریک به نوبه خود بر زیبایی این «خوان نوروزی» می افزایند و مردم آن ها را به عنوان "نماد" بر سر سفره می‌گذارند.

تاریخچه نگهداری ماهی قرمز:

نهادن ماهی قرمز ، این میهمان همه ساله سفره هفت سین بسیاری از خانواده‌های ایرانی که کوچک‌تر ها خیلی به آن علاقه دارند، بر سفره هفت‌سین بنیانی فرهنگی دارد. ماهی قرمز، تاریخی چند هزارساله را پشت سر نهاد تا به عنوان قدیمی‌ترین ماهی خانگی یا زینتی به حوض خانه‌های مردم و آب نماهای عمومی راه یافته است و مهمان کوچک نوروزی سفره‌های هفت‌سین ایرانیان شده است.

تاکنون تصور می‌شد که این ماهی برای نخستین‌بار در شرق آسیا و در کشورهای چین و ژاپن پرورش داده شد آثار تاریخی به دست آمده در مرزهای پهناور ایران فرهنگی که امروز در موزه‌های بزرگ جهان نگهداری می‌شوند، نشان می‌دهند که مردمان ساکن در فلات ایران هزاران سال است که با گونه‌های مختلف ماهی به ویژه ماهی قرمز آشنایی داشته‌اند و بر خلاف تصور رایج، به احتمال زیاد این ماهیان از ایران و میان‌رودان به چین رفته‌اند و در آنجا مورد بارپروری و به‌گزینی قرار گرفته‌اند و به دستور امپراتوران چینی برای پرورش این ماهی آبگیرهای مخصوص و یا حوضچه‌هایی از جنس چینی می‌ساختند.


چینی‌ها زمانی که در جستجوی ماهی‌های پرورشی برای مصرف خوراکی بودند به آن برخوردند. با اصلاح نژاد، اندازه آن‌ها افزایش یافت ولی پس از مدتی، به خاطر زیبایی ظاهری، آن ها تبدیل به جانورانی تزئینی شدند و با توجه به ارزش اقتصادی آن ها، پرورش دهندگان سعی خود را متمرکز بر اصلاح نژاد و بهتر شدن شکل ظاهری انواع « ماهی قرمز » کردند و رفته رفته پرورش آن‌ها برای خوراک منسوخ گردید. هر چند که در چین و بسیاری از نقاط دنیا تا مدت‌ها، برخی به خوردن آن علاقه نشان می دادند. برای نمونه در کتاب « مادة الحیوة » که توسط « نورالله » آشپز شاه‌عباس صفوی در سال 1003 هجری قمری نگاشته شده و در آن دستور پخت انواع غذا ارائه شده است از  پخت نوعی بریان‌پلوی شاهانه یا «بریان‌پلاو » با گوشت «ماهی‌سرخ » که از «شیروان» می آوردند، سخن به میان می‌آید.

پرورش ماهی‌قرمز در چین و ژاپن برای مدت 700 سال ادامه یافت و در سال های نخستین سده 17 میلادی، نخستین ماهی‌قرمزها را با کشتی به کشور پرتغال بردند و از آن جا به دیگر کشورهای دنیا راه یافتند. در آن زمان این ماهی به عنوان هدیه‌ای گران‌بها و ارزشمند از سوی بزرگان و دارایان به همتایانشان در دیگر کشورها پیشکش می‌شد. در سال 1872 میلادی نخستین نمونه‌های ماهی قرمز زینتی توسط «مارکیز دوپمپارد» به کشور فرانسه رسیدند و فرانسوی‌ها آن را ماهی طلایی چین یا «Dorades de Chine» نامیدند. در سال 1883 میلادی شمار 28 عدد ماهی‌سرخ زنده از انواع دم‌چادری و تلسکوپی به همت آقای«Paul Matte»  که پرورش دهنده ماهی بود به آلمان راه یافت.

نهادن ماهی‌قرمز بر سر سفره هفت‌سین، بنیان فرهنگی دارد:  

نام ماه‌های « گاه‌شماری هجری شمسی برجی » برگرفته از نام 12 صورت فلکی منطقة‌البروج است و از همین روی « بُرج » نامیده شده‌اند. نام برج‌های دوازده‌گانه به ترتیب عبارت بودند از : «حمل، ثور، جوزا، سرطان، اسد، سنبله، میزان، عقرب، قوس، جدی، دلو  و حوت ». اگرچه این نام‌ها عربی هستند اما ریشه کاملا ایرانی دارند و در برخی ار متون کهن که آگاهی‌هایی از ایران باستان به ما می‌دهند، می‌توان نام‌های ایرانی این برج‌های دوازده‌گانه و نگاه ایرانیان به آن‌ها را به خوبی دریافت. برای نمونه در کتاب « بندهش » که متنی به زبان پارسی میانه (پهلوی ساسانی) است، در بخش دوم با عنوان «درباره فراز آفریدن روشنان» درباره برج‌های دوازه‌گانه می خوانیم: «اورمزد در میان آسمان و زمین روشنی را آفرید. [نخست] ستارگان اختری و نیز نااختری را ، سپس خورشید را [آفرید] . چنین گوید: نخست سپهر را آفرید و ستارگان اختری را بر آن گماشت. [ستارگان] مایه‌ور این دوازده اند که نامشان بره، گاو، دوپیکر، خرچنگ، شیر،خوشه، ترازو، کژدم، نیم اسپ، بز، دلو و ماهی است ... ». البته در متون گوناگون به جای « خوشه » از « دوشیزه »، به جای «دلو» از «آبریز» یا «سقا» یا «دول»، به جای «نیم اسب» از «کمان» یا «قوس» و به جای «ماهی» از «دو‌ماهی» نیز استفاده می شود.

چنان که گفته شد «تقویم هجری شمسی بُرجی»  تا سال 1304 خورشیدی در ایران رواج داشته است و هنوز نیز نفوذ این تقویم را در سال‌نماهای کشور می توان دید چنان که تصویر نمادهای این «برج»های دوازده‌گانه هنوز نیز در سال‌نماها چاپ می شود و یا در گفت‌و‌گو‌های روزانه مالی مردم عبارات و اصطلاحاتی همچون «سَر بُرج» و یا «بُرجی فلان تومان» را می شنویم  و به نظر می رسد که زیر تاثیر این گاهشماری، «ماهی قرمز» نیز به عنوان نمادی از «برج حوت» در هنگام حلول سال نو بر سر سفره هفت‌‌سین می نشیند تا سال از «برج حوت» به «برج حمل» تحویل شود.

در انتخاب ماهی قرمزGold fish) ) به عنوان نماد برج حوت و نهادن بر سر سفره هفت‌سین نیز دو علت بیش از همه مهم بوده است: نخست مقاومت بیشتر ماهی‌قرمز نسبت به عوامل نامساعد محیطی و پرورش آسان‌تر در مقایسه با انواع دیگر ماهی‌های زینتی و دوم رنگ جذاب قرمز نارنجی ( گاه با خال های سفید یا سیاه ) و تنوع شکل ظاهری.

در این‌جا به نظر می رسد که رنگ «سرخ» این ماهی به عنوان نماد یا نشانه مهر، پیروزی، شادی، سرزندگی و برکت معنا می یابد. چنان که اهمیت رنگ قرمز در دیگر سنت‌های نوروزی نیز دیده می‌شود که از آن میان می‌توان به مواردی همچون « روبان سرخ » که بر میان سبزه‌نوروزی می‌بندند، «تن‌پوش سرخ» حاجی فیروز، نصب «پارچه قرمز» بر سردر خانه‌ها در برخی از نقاط  تاجیکستان، جشن نوروزی « گل سرخ » در بلخ افغانستان، به پیشواز نوروز رفتن با آتش جشن چهارشنبه سوری (/ سرخی) و طلب « سرخی » از آتش پاک، و همچنین نهادن «سیب سرخ» بر سر سفره هفت‌سین، اشاره نمود. در ضمن برخی ار رفتارهای مردم در برخی از مناطق ایران بر این نکته تاکید می‌کند که شاخص «رنگ قرمز» در انتخاب ماهی قرمز برای آیین‌های نوروزی موثر بوده است. برای نمونه این نگارنده در سال های گذشته در یکی از شهرستان‌های اطراف اصفهان (همایون‌شهر ) شاهد بوده است که به خاطر هم زمانی نوروز با مناسبت‌های سوگواری مذهبی ماه محرم، مردم که این منطقه که باورهای عمیق مذهبی دارند به نشانه سوگواری، از خرید نمونه‌های قرمز ماهی سفره هفت سین خودداری می کردند و فروشندگان ماهی برای جلب رضایت مشتری، انواع سیاه رنگ (با خال های درشت سیاه یا تمام سیاه) این ماهی را به فروش می‌رساندند.

به این ترتیب، اگرچه ماهی قرمز در شمار اجزای اصلی هفت سین به شمار نمی رود و نهادن آن از رسوم جوان است (شاید به همین خاطر در آثار نقاشان قاجاری دیده نمی شود)، اما اکنون سال‌هاست که خود به بخشی از جذابیت‌های نوروزی تبدیل شده و میهمان همیشگی سفره هفت‌سین است و امروزه نهادن ماهی قرمز بر سر سفره هفت‌سین یک رسم کاملا ایرانی به شمار می رود که در بین دیگر ملت‌ها مانند ندارد و ویژه ایرانیان است و جلوه این سنت زیبا را در آثار ادبی و هنری هنرمندان معاصر به خوبی می‌توان دید.

امروزه انواع زیبای ماهی‌قرمز در کارگاه های پرورش ماهی به دست پرورش‌دهندگان ایرانی پرورش داده می شوند و این مهمان کوچک اما زیبا، شادابی، تحرک و زیبایی خاصی به سفره هفت‌سین می دهد و بر شور و شوق کودکان می افزاید و آن ها را به خود جذب می کند و شاید تنگ بلور این ماهی های کوچک قرمز که مهمان کیهانی سفره های هفت سین ایرانی‌ها هستند دریچه ای را برای شناخت بیشتر آیین‌های نوروزی و فرهنگ ایرانی به روی آن ها بگشاید.